لیفت صورت : مزایا- عوارض – ماندگاری
با افزایش سن، صورت هر فرد بتدریج از حالت شاداب و جوان به ظاهری پیر و مسن تغییر شکل می دهد. اگر بخواهیم بطور خلاصه مهمترین این تغییرات را جزء به جزء بازگو کنیم شامل تغییرات دژاتیو بافتهای صورت بصورت کوچک شدن حجم استخوانی جمجمه ، کم حجم شدن بافتهای نرم از جمله عضلات صورت، از دست رفتن چربی زیر پوستی، و نازک و ضعیف شدن پوست بیمار می باشد واز طرف دیگر، جاذبه زمین در طی سالهای طولانی عمر، باعث افتادگی بافتهای صورت شده و این افتادگی در پوست و بافتهای نرم دیگر از جمله عضلات صورت روی می دهد. افتادگی پوست باعث عمیق شدن چین های پوستی ، تو خالی شدن زیر چشمها و از بین رفتن برجستگی گونه ها و پر حجم شدن قسمت تحتانی صورت، می شود. تغییرات آتروفیک و کوچک شدن بافتهای نرم و چربی صورت علاوه بر اینکه خود باعث تغییر شکل صورت می شوند، خود عامل غیرمستقیم مهمی در افتادگی بافتهای صورت هستند و همانند لباس گشادی که بر تن یک فرد نحیف می کنیم ، پوست نیز بر روی حجم کمتر عضله و استخوان صورت بیشتر حالت افتادگی پیدا می کند . به همین دلیل، راههای درمانی افتادگی پوست و عضلات صورت به دو بخش کلی تقسیم می شوند .
در گروه اول این روشهای درمانی، با ایجاد افزایش حجم در بافتهای نرم بطور غیرمستقیم، حالت لیفت ایجاد می شود. این روشها، بیشتر در سنین میانسالی و در مراحل اولیه افتادگی پوست صورت کاربرد داشته و شامل پیوند یا تزریق چربی و استفاده از ژل های موقت حجم دهنده هستند . و گروه دوم در سنین بالاتر و پس از پنجاه سالگی کاربرد داشته و شامل روشهای مختلف جراحی های لیفت صورت و گردن می باشند. در این روشها مستقیما پوست و مجموعه ی عضلات را به بالا و عقب می کشیم (جراحیهای کلاسیک لیفت صورت). البته در این گروه از بیماران می توان برای رسیدن به نتیجه بهتر، همزمان با جراحی های کلاسیک لیفت از روشهای حجم دهنده، بخصوص پیوند چربی در قسمت میانی صورت نیز استفاده کرد.